Piotr Zaporowicz … miedzy światłem
a ciemnością
Piotr Zaporowicz odwołuje się uniwersalnych problemów ludzkości, śladów jej obecności, egzystencji, wierzeń i dokonań. Zaczynał od malarstwa. Obecnie zajmuje się sztuką wideo. Dlaczego? Na pytanie o swój odwrót od malowania odpowiedział: Boję się świata i rzeczywistości, w której zabraknie artystów, boję się braku wyobraźni. Malarstwo daje wolność, której człowiek poszukuje. Ono redukuje w wymiarze estetycznym skomplikowaną teraźniejszość i tworzy subiektywną „pigułkę” obrazu świata w sensie ideowym, która pozwala zbliżyć się do tajemnicy pierwszych rodziców wygnanych z raju. Boję się o kondycję ludzkiego umysłu, o artystę, który mając możliwość wypowiedzi nie będzie umiał wykonać gestu na płaszczyźnie płótna, nie będzie mógł cokolwiek wyrazić. Nagle stanie się obojętny, bez potrzeby wyrażania własnego wnętrza, gdyż tego wnętrza już nie rozpozna w sobie. Wideo zwiększa pole wnikliwości, łatwiej dociera do widza, zwłaszcza młodego.
Jego filmy, które zobaczymy w Galerii XX1: Miłość, Praca, Prawda, Wolność, Emblematy, Dance Macabre, Maszyna śmierci, Czerwona świnia odwołują się do naszych przemyśleń, emocji i uczuć, zachowań i przeżyć każdego z nas, życiowych doświadczeń. Pierwsze cztery inspirowane są tekstami i rozważaniami Jana Pawła II, opublikowanymi w książce Pamięć i tożsamość, cztery następne – dramatem Franza Kafki Kolonia karna. To metafory zmieniających się jak w kalejdoskopie sytuacji społecznych i politycznych. Zbudowane na skojarzeniach, prowadzą ekscytujące gry z rzeczywistością, interpretują wydarzenia historyczne, sytuacje współczesne posługując się znakami i symbolami, które zewsząd nas otaczają, atakują – usiłują zawładnąć naszym życiem, naszymi myślami. Cztery pierwsze, refleksyjne, odrobinę nostalgiczne, mówią o wartościach duchowych i moralnych, o potrzebie zapanowania nad tajemniczą, niepokorną sferą ludzkich namiętności i fascynacji, o sensie spotkania człowieka z drugim człowiekiem, o przemijaniu. Kolejne przerażają wizjami rozpadających się społeczeństw, które budują własne systemy zniewolenia, ucisku, dyktatury, śmierci.
Animacje Piotra Zaporowicza skłaniają do refleksji nad relacjami sztuki wobec dobra i zła, wobec istoty i treści życia, nieuchronności losu. Wyrażają lęki i obsesje cywilizacji różnych epok, analizują relacje międzyludzkie, mechanizmy manipulacji i poniżania godności człowieka. W tych gwałtownych, multiplikowanych obrazach, ilustrowanych głośną muzyką nie ma nic przypadkowego. Wszystko jest przemyślane, wyważone.
Jerzy Brukwicki
Boję się braku wyobraźni – rozmowa z Piotrem Zaporowiczem na
Piotr Zaporowicz urodził się 20 maja 1981 roku w Bydgoszczy. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy. W latach 2001-2006 studiował malarstwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w czerwcu 2006 roku w pracowni prof. Jana Pręgowskiego. Wykładowca w Zakładzie Malarstwa Wydziału Sztuk Pięknych macierzystej uczelni. Wokalista grup: „Piotr Zaporowicz i jego przyjaciele” i „ToNieMy”. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, happeningiem, sztuką wideo oraz muzyką. Mieszka w Bydgoszczy. Zrealizował 10 wystaw indywidualnych malarstwa i rysunku (m.in. „Dziecko”, „De Trynitate”, „Jeźdźcy Apokalipsy”) w Bydgoszczy (m.in.: Teatr Polski, Klub SPIN, Galeria Brda, Akademicka Przestrzeń Kulturalna), Gdańsku (Galeria Punkt), Krakowie (klasztor Braci Mniejszych Kapucynów), Toruniu (Galeria ABC), Włocławku (Teatr Nasz) oraz w Amsterdamie (SIDAC-Studio). Brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych (Amsterdam, Bydgoszcz, Ciechanów, Getynga, Grudziądz, Inowrocław, Leiden, Lwów, Niepołomice, Nowy Sącz, Poznań, Toruń, Trenczyn, Warszawa, Włocławek) oraz konkursach: Biennale Małych Form Malarskich, Międzynarodowym Biennale Pasteli, wystawach sztuki twórców województwa kujawsko-pomorskiego „Polygonum”. Prowadził międzynarodowe warsztaty malarskie: "Quo vadis" (Bełozem / Bułgaria, 2005), "Friendship through ART" (Bydgoszcz, 2006), Międzynarodowe Warsztaty Malarskie (Tleń, 2007); uczestniczył w międzynarodowych warsztatach malarskich Fundacji Romualda del Bianco „Revealing the Spirit of Florence” (Florencja, 2010). W roku 2008 zrealizował scenografię oraz wizualizację spektaklu teatralnego według dramatu Franza Kafki „Kolonia karna” (reż. Jerzy Stępkowski), którego prapremiera odbyła się w ramach Festiwalu „Powstanie Sztuki” w Mazowieckim Centrum Kultury i Szuki „Elektrownia” w Radomiu.
Współtwórca happeningu „Godzina W na Dworcowej” w Bydgoszczy (1 sierpnia 2011).
Uczestniczy w międzynarodowym projekcie „Rurality Video Salon”, realizowanym przez Narodowe Centrum Sztuki Cyfrowej w Londynie.
Nagrody i wyróżnienia:
2008 – II nagroda, konkurs „Kolory Włocławka” / Galeria Sztuki Współczesnej, Włocławek;
– I nagroda, konkurs na scenografię spektaklu teatralnego „Kolonia karna” wg Franza Kafki / Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki „Elektrownia”, Radom; 2009 – wyróżnienie, „Dzieło Roku” / Galeria Wozownia, Toruń;
– Nagroda Rektora Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu; 2013 – I nagroda, „Polygonum 3” / Galeria Miejska bwa, Bydgoszcz
