Joanna Krzysztoń i Grzegorz Rogala – „5 x razem”

Punktem startowym i inspiracją dla tej wystawy była wykonana przez Joannę seria zdjęć obrazów z ekranu telewizora. Nadawano serial kryminalny, potem był film, w którym panowie wymieniali się twarzami (dobry dostał twarz złego i odwrotnie). Rzeczywistość telewizyjna mimo, że złudna jest jednak rzeczywistością, więc można ją tak samo traktować, jak tę prawdziwą, wybierać fragmenty, komentować, przeinaczać. Utrwalenie obrazu tv na zdjęciu stwarza kolejną iluzję, nowy nieprawdziwy świat zbudowany z fragmentów filmu, który w założeniu ma w 100% oddawać jakąś realną prawdę. Patrząc na serie obrazów o transplantacji twarzy nie wiemy, czy patrzymy na migawki z sali operacyjnej, zdjęcia z filmu s-f, czy na wizje sennego koszmaru. Jesteśmy w zagrażającej iluzji, która dotyczy podstaw naszej samoidentyfikacji – trwałości naszej twarzy.
Przyzwyczajeni od dziecka do telewizji dajemy wiarę temu co pojawia się na ekranie. Mimo, że jesteśmy świadomi łatwości z jaką można manipulować pojawiającą się na nim rzeczywistością, to jednak bierzemy ją za dobrą monetę. Otoczeni wszechobecnymi monitorami traktujemy to, co na ekranie jako istniejące. Jednak postrzegany obraz jest tylko nietrwałym pozorem. Widząc na ekranach zdarzenie z ludźmi, może wypadek, wierzymy, że naprawdę tam byli. Seria obrazów Rescue me/ Na ratunek pokazuje zapisy z kamery ratowników. Nie można na nich dostrzec ofiar znajdujących się w lodowatej wodzie, jednak wierzymy, że tam są. Zapominamy o montażu filmowym, konsekwencji kolejnych ujęć budujących sens przekazu. Nie zwracamy uwagi na rolę napisów i dźwięków towarzyszących obrazowi, które zwykle tworzą nowe znaczenia.
Postanowiliśmy zrobić wspólnie parę prac opisujących relacje między tymi różnymi bytami…

Joanna Krzysztoń, Grzegorz Rogala