Jarek Lustych
Kurator rzeki [Wisły]

Twórczość nie jest wyłącznie domeną człowieka. Pojęcie natura naturans, obecne w filozofii od kilku stuleci, ma także swój aspekt artystyczny. Rzeczą kuratora jest jego wydobycie i zaprezentowanie.

Potencjał twórczy Wisły (podobny jak innych rzek) nie był dotąd dostrzegany. Pojawiające się od pewnego czasu w dyskursie publicznym rozmaite pomysły na wykorzystanie rzeki w przestrzeni (fizycznej i mentalnej) Warszawy zaskakują skrajnościami. Niektórzy traktują Wisłę jako autostradę   w środku gęstej, miejskiej zabudowy (XIX dzielnica), inni postulują przywrócenie jej jak najbardziej „naturalnego” (z jakich lat?) charakteru. Wszystkie te koncepcje cechuje przedmiotowy stosunek do wody, żywej i pełnej energii. Nikt nie dopuszcza do głosu jej samej.

Tymczasem Jarek Lustych przygotował instrumenty, za pomocą których można usłyszeć pieśń Wisły, jak również zobaczyć obrazowe i rysunkowe zapisy tej pieśni. Twórczość rzeki uzmysławia, że jest ona podmiotem mającym swoje prawa. Można mieć nadzieję, że ta świadomość utrudni stosowanie przemocy wobec niej – i wobec całej przyrody.

Jarek Lustych jest polskim artystą wizualnym. Uzyskał stopień magistra na warszawskiej ASP.

Od tego czasu pracuje jako niezależny twórca. Początkowo głównym obszarem jego artystycznych doświadczeń był druk wypukły; badając jego możliwości i ograniczenia, tworzył serie prac pokazywanych w kraju i za granicą. Indywidualne wystawy prezentowały różne etapy tych doświadczeń – w zmieniających się rozwiązaniach technicznych, formatach i metodzie obrazowania. Po piętnastu latach Lustych wprowadził do swoich prac dodatkowy wymiar i wyszedł z nimi poza cztery ściany pracowni czy galerii. Uczestniczył w kilkunastu międzynarodowych sympozjach poświęconych konkretnemu miejscu i w programach AiR, wykonując rzeźby, instalacje i organizując akcje/interwencje uliczne.

Jarek Lustych od dwudziestu lat tworzy głównie dla konkretnych miejsc. Jednak w obliczu globalnej nieokiełznanej produkcji jest niechętny dodawaniu nowych obiektów do tego nadmiaru. W swoich działaniach zwykle odnosi się do istniejących już bytów, dzieląc się z nimi autorstwem. Nie są one jedynie tłem, ale stają się aktywnym elementem dzieła sztuki. Wykorzystując ich unikatowe właściwości, Lustych ukazuje [zwraca uwagę na] niedostrzegalne aspekty środowiska.